Каханак Вялікай Мядзведзіцы - Страница 88

Зрабілі сабе прыдатную пасцель і хутка паснулі.

* * *

Надыходзіў вечар. У прысутнасці Мар’яны, якая апранула на сябе доўгі жоўты кажух, а на ногі юхтовыя з доўгімі халявамі боты, я і Кручок накіраваліся да блізкага лесу. У руках Мар’яна трымала доўгі кій і абапіралася на яго ў дарозе. Каро бег наперадзе.

— Колькі іх? — запытаў Кручок.

— Пяцёх, — адказала Мар’яна.

— Хто такія?

— He ведаю… Я дакументаў не пытаю. Але нейкія не надзейныя. Ты глядзі там!

— Чаму не надзейныя?

— Ну, бо выхаваныя! А да мяне ўсё: калі ласка пані гэта, калі ласка пані тое… Напэўна, якія-небудзь нігілісты альбо іншыя інтэлігенты…

Крочылі лесам. У нейкім месцы з-за дрэў паказалася малая хацінка. Адтуль выйшаў сівенькі стары дзядок. Нягледзячы на ўзрост, быў вельмі рухавы і, размаўляючы з Кручком і Мар’янай, жвава махаў рукамі.

— Ну, Грыбок, як там у цябе, усё ў парадку?

— А, усё, усё… Як заўжды…

— Занёс ім яду?

— А як жа! А як жа!

— Ну, дык пайшлі!

Заглыбіліся ў гушчар. Праз некалькі хвілін дарогі ўбачыў стрэшку зямлянкі. Спераду былі малыя дзверцы, замкнутыя заржавелым, у форме агурка, замком. Грыбок, не падыходзячы да іх і абышоўшы навокал страху, выняў з яе задняй часткі некалькі дошак. Пасля, нахіліўшыся ўніз, прамовіў:

— Вылазьце! Зараз пойдзеце ў дарогу!

Наверх пачалі высоўвацца нейкія людзі. Апрануты былі па-рознаму, аднак, зірнуўшы на твары, я заўважыў ва ўсіх аднолькавы выраз, які цяжка акрэсліць, але ў ім месціліся: увага даследчыка, халодны позірк баксёра, дзіцячая прастата, цікавасць здзіўленага чалавека, які ўбачыў перад сабой людзей, у чые рукі аддаваў свой лёс, сваю надзею, і, нарэшце, нейкі ціхі смутак захоўвалі яны на сваіх спакойных рашучых тварах. Былі апрануты ў паношаныя курткі і паліто, двое ў ботах, трое — у чаравіках. Адзін на галаве меў салдацкую шапку «ячменная каша», другі — вялікую мехавую з навушнікам, двое насілі «керанкі», пяты — быў уладальнікам вялікай чорнай папахі. Такое адзенне не падыходзіла ім. Адчуў гэта адразу. Выглядалі вайскоўцамі або спартсменамі, апранутымі ў рыззё. Іх рухі былі дакладныя і зграбныя. Постаці выпрастаныя. Калі вылезлі са склепа, адзін з іх прывітаў Мар’яну:

— Наша ўшанаванне, пані! Сёння выходзім у дарогу?

— Так. Гэтыя двое, — кабета рухам галавы паказала ў наш бок, — перавядуць усіх праз граніцу і здадуць на пункт.

Усе з цікавасцю паглядалі на нас. З вачэй прамянілася радасць і недавер. Напэўна, іх здзіўляла, што бачаць перад сабой двух маладых хлапцоў. Мусіць, сваіх праваднікоў уяўлялі ў выглядзе магутных страшных здаравякоў.

Змяркалася. Мы павольна крочылі па вузкай лясной сцяжынцы. Кручок быў першым, «фігуркі» ішлі за ім, я замыкаў паход. У лесе снег лепш затрымаўся, чым на палях; калі збіваліся са сцежкі, ён са скрыгатам ламаўся пад нагамі. Тады адшуквалі сцежку, якая хутка прывяла нас да ўскраіны лесу, ля якога ўдалеч бегла шырокая, наезджаная санямі дарога.

Вечар быў цёмны і досыць цёплы. У паветры адчуваліся подыхі надыходзячай вясны. Па лесе разляталіся нейкія дзіўныя пошумы. To трашчала галлё дрэў, то з высокіх ствалоў валіліся ўніз абледзянелыя камякі снегу, то рвалася і сціскалася ад вячэрняга холаду ледзяное шкарлупінне, якім пакрываліся снежныя астраўкі.

Кручок затрымаўся, выняў з кішэні бутэльку спірту. Стукнуў даланёй аб дно і, выбіўшы корак, закінуў назад галаву, пачаў піць проста з рыльца. Прыкмеціў на тварах людзей усмешкі. Іх здзівіла, што такі малец — ды так п’е. Кручок адарваўся ад пляшкі і падаў мне:

— Трымай!.. Смакчы… і перадай далей!

Я таксама крыху адпіў спірту, а пасля, аддаючы пляшку фігуркам, прамовіў:

— Піце па чарзе… Каб разагрэцца!..

Яны, няўмела лыкаючы, пачалі піць спірт. Амаль усе задыхаліся і адкашліваліся. Упяцёх ледзь асілілі палову бутэлькі. Разам з Кручком мы дапілі рэшту спірту. Пасля сябра вымавіў:

— Хто жадае, можа закурыць… Далей курыць нельга…

Усе закурылі.

— Ці далёка да граніцы? — запыталася мяне адна з фігурак.

— Далёка.

— Ці моцна ахоўваецца?

— He… Хаця гэта залежыць… як для каго… Перайсці заўсёды можна.

У Кручка яны таксама распытвалі пра розныя рэчы, і ён без вялікага жадання адказваў: звычайна цяжка дакладна растлумачыць людзям, якія ў гэтых справах не арыентуюцца, і таму задаюць такія недарэчныя пытанні.

Пасля кароткага адпачынку вырушылі ў далейшы шлях. Доўга цягнуліся палямі, якія дзе-нідзе былі поўнасцю аголеныя ад снегу. Неўзабаве апынуліся на беразе Пцічы. Па краях рэчка была закутая лёдам, а сярэдзінай неслася бурлівая плынь. Трымаючыся левага берагу, мы крочылі ў напрамку Новага Двара. Ісці было цяжка. Ногі гразлі ў тугім, набрынялым вадой снезе. Нарэшце перад сабой убачылі невыразныя абрысы моста. Кручок спыніўся і доўга прыслухоўваўся. Потым падаўся далей. Мы ішлі за ім.

Пакрочылі даволі хутка і дабраліся да моста. Пад нагамі глуха дуднелі замерзлыя дошкі. Унізе шумелі, пераліваліся хвалі. He чакаючы нічога дрэннага, я павольна ішоў за групай. Раптоўна наперадзе ў цемры бліснуў карабінавы агеньчык і бухнуў стрэл. Фігуркі спыніліся. Выхапіўшы з кішэні парабелум і зняўшы забеспячальнік, я кінуўся наперад. Бліснуў ліхтарыкам. Убачыў Кручка, які левай рукой трымаўся за рулю карабіна, а правай накіроўваў наган у грудзі чырвонаармейца. Спачатку не мог іх добра разглядзець, бо чырвонаармеец ляжаў на зямлі, а сабака прытрымліваў яго лапамі і пысай. Пачуў голас Кручка:

— Каро, прэч! Пусці яго!

Сабака адскочыў убок і стаяў нерухома, гатовы ў кожную хвіліну кінуцца зноў. Салдат выпусціў з рук карабін, і Кручок адкінуў яго да ракі. Пачуўся пляскат вады.