Каханак Вялікай Мядзведзіцы - Страница 35

— Каб не напэцкаў нам! — прамовіў Шчур.

— Ён ашукае? — засмяяўся Лорд. — Ніколі!.. Яго адсюль, з граніцы, мільёнамі не зманіш!

Камета вярнуўся праз два дні. Ён прадаў скуркі за 2024 даляры. Па 1 даляру і 10 цэнтаў за скурку. Мы адлічылі гэтыя 24 даляры Камеце за дарогу, а рэшту, 2000, падзялілі між сабой. Па 400 даляраў на чалавека.

Пра агранду ведала толькі наша пяцёрка. Астатнія хлопцы думалі, што нас сапраўды разбілі. Некаторыя нават сцвярджалі, што гэта работа Макарава. А Ванька Бальшавік дык бажыўся, што бачыў у святле ліхтарыка ягоную рыжую бараду і шрам на левай шчацэ. Усе шчасліва вярнуліся дахаты. Толькі тавар купцу не вярнулі: «пагублялі, пакідалі», зрэшты, увогуле не тлумачылі яму нічога.

13

Зноў лёг снег і ўжо затрымаўся. Надышла зіма — суровая, завейная і марозная. Граніца ўмацавалася, і тоўстай коўдрай з халоднага пуху накрылася зямля да доўгага сну.

Лягла белая сцежка. Скончыўся залаты сезон. Хлопцы забаўляліся, пілі, гналі самагонку, заляцаліся да дзяўчат. Гэта выглядала так, нібыта кожны імкнуўся як мага хутчэй прасадзіць заробленыя грошы.

Асаблівым поспехам карысталася Гінта. Наш салон быў заўсёды поўны, дзверы проста не зачыняліся. Перамытнікі купаліся ў гарэлцы… Болек Камета знаходзіўся ў сваёй стыхіі. Піў, піў, піў. Невядома калі адпачываў. Фэлік Маруда хоць падтрымліваў яму кампанію, але піў меней, увесь час заняты ежай. Антось іграў без перапынку. Камета прывёз новы, вельмі дарагі гармонік, аддаў яму ў падарунак. Вось чаму гарманіст іграў, рэзаў, сёк і піліў на ім, як той закляты.

Неяк увечары я сустрэўся на рынку з Ёськам Гусяром. Ён весела прывітаўся.

— Куды ідзеш? — запытаўся.

— Дахаты.

— Яшчэ рана. Зойдзем да мяне. Пагамонім сабе трохі. Раскажу адну цікавую показку.

Я хвіліну вагаўся.

— Пра Альфрэда Алінчука табе раскажу! — дадаў Ёська.

Я пайшоў за ім.

Жонка чакала Ёську на вячэру. Мы селі за стол. Гусяр звярнуўся да яе:

— Ідзі спаць, Дора! Мы тут крыху паразмаўляем.

Пасля, як яна выйшла з пакоя, Ёська сур’ёзна сказаў:

— Сцеражыцеся! Альфрэд хоча вас засыпаць!

— Як гэта засыпаць? Данесці ў паліцыю?..

Гусяр усміхнуўся.

— He… Ён хоча вас пакласці па-сапраўднаму… На тым баку…

— Адкуль гэта ведаеш?

— Ён распытваў, куды ходзіце… Дзе мяліна групы Лорда.

— Ці можа ён гэта зрабіць?

— Ён?.. Ты яго дрэнна ведаеш? Ён на любую брыдоту здатны!

— Аж не верыцца!.. Сам жа фартовец!..

Ёська засмяяўся.

— Фартовец!.. Гэта апошняя сука!.. Думаеш, ён за граніцай хаваецца?.. Ён жа на шармачка, на дурніцу, на зыхер ходзіць!

— Аднак жа з машынамі ходзяць?

— Дык што з таго? Яны бяруць пушкі, бо баяцца мужыкоў. А пра вашу групу Альфрэд распытваў з «понтам». Нібыта ён хоча знайсці сабе другі пункт. А ён хоча вас закласці… Вы глядзіце… Я маю адно падазрэнне…

Гусяр прыпыніўся.

— Што за падазрэнне?

— Нікому гэтага не раскажаш?

— He.

— Пад хэйрэм?

— Так.

— Ён засыпаў групу Цвіка, бо хацеў адбіць у яго Андзю Завітчанку.

— Што ты кажаш?

— Пра гэта я не ведаю дакладна. Ведаю толькі, што ён сустракаецца ў Менску з падпольнікам Макаравым. Там яны разам бавяць час. Макараў дапамагае Алінчукам хадзіць з кантрабандай, а яны даюць яму работу… Закладваюць хлопцаў!..

Я ўстрывожыўся. Хвіліну падумаў, а потым вымавіў:

— Ведаеш што, Ёсік? Гэта вельмі важная справа! Я павінен пра гэта сказаць Сашку і Лорду.

— Цяпер яшчэ нельга! Ты ж даў слова… He можна. Я больш даведаюся, і тады вы разлічыцеся з Альфрэдам… Зараз нельга… Скажы толькі Лорду, каб быў больш уважлівы на паваротах і змяніў мяліну. Можаш сказаць, што ад некага чуў, што Альфрэд распытвае паўстанцаў, куды вы ходзіце. Хай папярэдзіць хлопцаў, каб нікому пра пункт не гаварылі… Альфрэд хоча вас засыпаць, як і Цвіка…

Позна ўначы я вяртаўся дахаты з рознымі планамі ў галаве. Думаў, як зрабіць? Баяўся, каб не адпудзіць хлопцаў ад мяліны Лёні. He меў бы тады магчымасці сустракацца з ёю.

Раніцай пайшоў да Лорда. Застаў яго ў хаце. Пасля ўчарашняй гулянкі ў Болека балела галава. Ён выказаў жаданне палепшыць свой настрой.

— Ведаеш што, Болек, — звярнуўся да яго.ў Мы павінны трымаць мяліну ў таямніцы. Альфрэд распытвае, дзе наш пункт у Саветах. Хоча нас лягнуць!

— Адкуль ты гэта ўзяў?

— Ведаю ад аднаго хлопца.

— Каб яго халера, з тым Альфрэдам!.. Гэта сука!..

— Мы павінны быць асцярожнымі!

— Так… Зараз будзем больш уважлівымі. He дачакаецца ён гэтага! He пакладзе нам групу! Сама больш аднаго хлопца цапнуць… Ты гэта ведаеш дакладна?

— He. Толькі так мяркую.

Я не хацеў залішне хваляваць Лорда, каб той не змяніў пункт.

— Трэба папярэдзіць хлопцаў, каб нікому не казалі, дзе мы спыняемся ў Саветах, — вымавіў Лорд.

— Сапраўды. Зрабі так. Няхай пільнуюцца, языкі за зубамі — і шлюс! Урэшце ніхто не ведае прозвішча Бамбіны і не здолее дакладна вызначыць, дзе знаходзіцца яе хутар.

Мы змянілі тэму размовы. А крыху пачакаўшы, пайшлі піць да Гінты.

* * *

Праз два дні мы ўпершыню выбраліся на працу па белай сцежцы. Групу, як звычайна, вёў Лорд. Тавар пільнаваў Лёўка. Тавар быў танны: падэшвы, жаночыя свэтры, ваўняныя шалі… на зімовы сезон. Акрамя мяне, Лорда і Лёвы ішлі: Мамант, Шчур, Болек Камета, Ванька Бальшавік, Фэлік Маруда. Усяго дзевяць чалавек. Пятрусь Філосаф працягваў хварэць, а Алігант не вылечыўся яшчэ ад раны. Цяпер мы больш асцярожныя. He ідзём палямі да будынкаў хутара і агародных дрэў, а ўскрайкам гая набліжаемся да выезджанай санямі дарогі, якой і разлічваем — каб не пакінуць за сабой слядоў — дабрацца да хутара.